Dyslexie, ook bekend als woordblindheid, betekent letterlijk het onvermogen om te lezen. Het is echter nog niet volledig duidelijk of dit onvermogen te wijten is aan het niet kunnen lezen of dat het een aangeboren stoornis is. Wat wel vaststaat, is dat mensen met dyslexie problemen ondervinden bij het lezen, spellen en schrijven, ondanks een normale intelligentie. Bovendien is het duidelijk dat dyslexie zich afspeelt in de hersenen. Klankcodes worden daar niet volledig of correct verwerkt, waardoor ze minder goed in het geheugen worden opgeslagen. 

Het is ook zeker dat dyslexie grotendeels erfelijk bepaald is. Kinderen van ouders met dyslexie hebben een grotere kans om zelf dyslexie te ontwikkelen dan kinderen waarbij de aandoening niet voorkomt in de familie.

Bron: Mediawijs (Link)

Beperkingen kunnen diverse aspecten van het dagelijks leven beïnvloeden:

1. Mobiliteitsbeperkingen beïnvloeden lopen en transport, beperkend in toegang tot omgevingen en activiteiten.
2. Communicatiebeperkingen, waaronder spraak en gehoor, bemoeilijken het begrip en de expressie, evenals het gebruik van communicatietechnologie.
3. Leerbeperkingen, gerelateerd aan cognitieve functies, beïnvloeden het vermogen om te leren en kunnen uitdagingen vormen in educatieve en professionele contexten.
4. Zelfzorgbeperkingen betreffen dagelijkse activiteiten, waardoor aanpassingen of hulpmiddelen nodig zijn voor zelfstandige en veilige uitvoering.

Bron: https://www.smartateljee.be/: Als een stoornis voor duidelijke en ernstige beperkingen zorgt, dan spreken we een persoon met een beperking.

Een beperking is niet hetzelfde als een ziekte!

Overeenkomsten:

- Beiden hebben te maken met ons lichaam dat niet goed werkt.

- Bij alle twee kan je best hulp, begeleiding of verzorging gebruiken.

- Zowel een handicap als een ziekte zorgen ervoor dat bepaald dingen niet goed lukken.

Verschillen:

Hulpmiddelen en technologieën spelen een cruciale rol bij het vergroten van de onafhankelijkheid, toegankelijkheid en kwaliteit van leven van mensen met een beperking. Ze kunnen het dagelijks functioneren en de participatie in de samenleving verbeteren.

Mensen met een ernstige beperking die een inkomensvervangende tegemoetkoming ontvangen, worden aangemoedigd actief aan de samenleving deel te nemen, via activiteiten zoals vrijwilligerswerk en begeleid werk. Bij begeleid werk wordt, samen met een jobcoach, gezocht naar arbeidsplaatsen waar hun talenten benut kunnen worden. Ze mogen echter geen vergoeding krijgen voor dit werk, anders verliezen ze hun tegemoetkoming. Zelfs kleine vergoedingen, die symbolische waarde hebben, worden hen ontzegd, terwijl collega's zonder beperking wel een beloning ontvangen. Deze ongelijkheid wordt door de huidige wetgeving in stand gehouden.

De Wereldgezondheidsorganisatie schat dat 16% van de wereldbevolking, oftewel 1 op de 6 mensen, een beperking heeft. Dit vertegenwoordigt ongeveer 1,3 miljard individuen. Beperkingen variëren van fysiek en zintuiglijk tot cognitief en psychisch. De prevalentie kan fluctueren door geografie, sociaaleconomie en demografie. Het is cruciaal om de behoeften en rechten van deze groep te begrijpen en te ondersteunen, en inclusie en toegankelijkheid te bevorderen voor hun volledige maatschappelijke deelname.